सयपत्रीको गाउँ फर्किरहेकी परदेशी पुस्तकमा, सयपत्री फूल झै पत्रैपत्रका सुगन्ध पोखीएकाछन्

साहित्य यस्तो संसार हो जस्को कुनै भूगोल हुँदैन् । नत जात, धर्म, लिङ्ग र वर्ण नै हुन्छ । साहित्य जस्तो स्वच्छ कञ्चन सायदै होला । मतलब साहित्य सबैको साझा फूलबारी हो । जून फूलबारीमा अनेकन रंगिबिरंगी फूलहरु फूल्छन र फूलबारीलाई ढकमक्क बनाउछन् । जून फूलबारीमा अनेकन पूतलीहरु फूलको रस चूस्न र रमाउन लालयित भएर आउँछन् । हो, यस्तै यस्तै हो साहित्य पनि ।

फूलबारीमा अनेकन पूतलीहरु रमाए झैं साहित्यमा पनि अनेकन मनहरु रमाएका हुन्छन् । यस्तै रमाउने मन मध्येकी हुन भन्नै पर्छ, सयपत्री थुलुङ । उन्ले साहित्य मार्फत आफ्नो जीवनलाई अनि मनलाई रंगीचंगी बनाएकीछन् भनौ कलरफूल । जुन कलरफूल साहित्यले उनीतिर सबैको मन आकर्षित भएको मात्र छैन, केन्द्रीत भएको छ । साहित्य त्यस्तो चिज हो जस्ले उराठिलो जीवनलाई साँच्चै रसीलो र मिठो बनाई दिन्छ । हो, यस्तै फूलहरुको पत्रै पत्र जति सुन्दर हुन्छ त्यस्तै सुन्दर नामले भरिपूर्ण जीवन फूलहरुको पत्रै पत्र सयपत्री । एउटा फूलको थुंगामा प्रत्येक पत्रको महत्व उत्तिकै हुन्छ । हो त्यस्तै महत्वपूर्ण जीवनले साच्चै सुवासीलो नाम पाएको छ सयपत्री । सयपत्रीलाई त अझ फूलहरुको पनि राजाको रुपमा पनि लिईन्छ । साहित्यले न उमेर भन्छ,न कसैलाई भेदभाव नै गर्छ ? सानै उमेर देखि साहित्यप्रति ओतप्रोत भएको कलिलो नाम हो यो सयपत्री थुलुङ ।

नेपालको सुन्दर जिल्ला संखुवासभामा जन्मथलो बनाउने सौभाग्य बनाएकी सयपत्रीले आफ्नो कमर्थलो जापानलाई बनाएको धेरै भयो । जापान बस्दासमेत उन्लाई नेपालको माटो र यहाँको साहित्यले कहिलै एक्लै छाडेन । मानौ साथ दिइ नै रहयो । न साहित्यले साथ छाड्यो न त सयपत्रीले नै साहित्यको साथ छाडिन् । यी नै सयपत्रीले अहिले पत्र–पत्रको रुपमा साहित्यको पत्र पल्टाई रहेकीछन् । जन्मथलो छाडेर कर्मथलोमा रमाउन कस्लाई पो रहर होला र ? हो त्यस्तै रहर पोखेकीछन सयपत्रीले जब उनी जापानबाट केहि समय मिलाएर जन्मथलो नेपाल आउदै थिईन् । त्यहि मेसोमा उन्ले पोखिन शब्दभावमा मात्र हैन एउटा सुन्दर पुस्तक कोशेलीको रुपमा ।

नामै काफी छ, गाउँ फर्किरहेको परदेशी । कति मिठो छ हई, परदेशीको भाव । जुन गाउँ फर्किरहेकी परदेशी पुस्तकमा पनि सयपत्री भन्दा बढी पत्रैपत्रैका सुगन्ध पोखीएकाछन् । जुन पानाका रुपमा शब्द लिएर फूल झै फूलेकाछन् । उन्ले पुस्तक भित्रका फूललाई ३५ पत्रमा सुगन्ध छरेर पुस्तकलाई फूलमय बनाएकीछन् । पत्रैपत्रको रुपमा उन्ले कर्मथलोबाट जन्मथलो फीर्ने पर्खाईको पीडाको क्षणलाई भावनाको माध्यमबाट फूलैफूलले बुनेर सुन्दर बनाएकी छन् । गाउँ घरका चौतारी, त्यहाँको माटो, धूँलो र त्यहाँको वातावरणलाई उन्ले शब्दभावमा पोखेकीछन् । एक दशक अघि शान्तिको फूल लिएर सुन्दर साहित्यमा प्रवेश गरेकी सयपत्रीले साहित्यका पत्रै पत्रमा प्रवेश गरेकीछन् ।

गाउँघरमा जन्मेकी र हुर्केकी उन्ले जापानजस्तो शहरमा बसेर पनि उन्ले सरल, सुन्दर र मिठो भषा प्रस्तुत गरेर कलामा अझ सुन्दरता थपेकीछन् । उन्ले सयपत्र मध्ये फूलरुपी एउटा पानामा सिंगै एक थुंगा फूलको यादलाई बुनेकीछन् । त्यसैगरी जन्मभूमिको रुपमा आमालाई पनि कवितामार्फत राम्ररी कोरेकीछन् । त्यहि पाखापखेरामा नाङ्गो खुट्टाले घुम्ने सोल्टी कान्छालाई पनि उन्ले सुन्दर रुपमा सम्झेकीछन् । यस्तै पत्रैपत्रमा गाउँ फर्कीनु अघिका कुरालाई पनि मिठो रुपमा कवितात्मक सैलीमा पानामा उनेकीछन् ।

आहाँ कति मिठो गाउँको मायाँ उन्ले सुन्दर मनका कुरा सुन्दर अक्षरमा कोरेकीछन्
म यतिबेला दिमागमा सजाएर
मेरो गाउँको आर्ट ग्यालरीहरु
घर फर्किने तयारीमा छु,
र सम्झिरहेछु बिर्सनै नसक्ने
गाउँको मुर्छनाहरु
त्यसैगरी भनेकीछन्
गाउँ सम्झदै सोचीरहेछु
किन खण्डहर हुदै गईरहेछ गाउँको अनुहार ?
कसले चोरी लग्यो मेरो गाउँको
भाग्य लेख्ने मसी र कलम ?
वा किन अडिन मान्दैन मेरो गाउँमा
जवान पाखुरा र पाईलाहरु ?
अर्को हरफमा लेखेकीछन
हो म यसबेला..
गाउँको मुर्छनाहरु बोकेर
घर फर्किने तयारीमाम छु ।
जुन माटोको सुगन्ध र मेरी आमाको मुस्कान
मेरै प्रतिक्षाको लागि हो ।

हो, यस्तै यस्तै सुन्दर शब्दमा वर्णित अक्षर भावनाकाबीच उनी केहि समयकालागि जन्मभूमि नेपाल पनि फर्कीएर आफ्नो माटोमा पाईला राखीन् । जुन मनभरीका वह यहाँ आएर भावनामा मात्र नबहकी यर्थाथमा परिणत हुन्छ । यहि कविताले व्यक्त गरेको भाव अनुसार नेपालमा साच्चै भेट हुन्छ जन्म भूमिमा सयपत्री बहिनीसंग ।

यी त भए यर्थाथमा भोगिएका कुरा । उन्ले बालपनलाई पनि सम्झनालायक बनाएर नमेटीने गरी पुस्तकको ७० औ पानामा राखेकीछन् ।जुन सधै नमेटीने गरी त्यहि पानामा हुनेछ । प्रकृति र समाजिक भावनालाई पनि उन्ले जीवनसंग नछुटाउने गरी बुनेकीछन भने गाउँ परदेश र विडम्बनालाई यर्थाथपरक रुपमा पस्किएकीछन् । अन्त्यमा मृत्यूको सत्यता र उधारो सपनालाई पनि पुस्तकमा अटाएकीछन् । सयपत्रीले धेरै सपना साकार पार्ने उद्धेश्यले यो पुस्तकको पत्रै पत्रमा राखेकीछन जुन मेटीने छैनन अक्षर बनेर बसी रहने छन् ।

संखुवासभामा आमा इन्द्रमाया र पापा भीमबहादुर राईको सुन्दर सन्तानको रुपमा रहेकी उन्ले युवा उमेरमै सुन्दर काम गरेर बाटो देखाई रहेकीछन् । समाजसेवा भने पछि हुरुक्कै हुने उन्को निस्वार्थी स्वभाव भूवा जस्तै हलुंगो छ । जुन चञ्चल बनेर आकाशमा हलुका बनेर उडेझै उडी रहने छ । समाजकालागि सधै । शिक्षा,स्वास्थ्य, चेतना र बालबिकासको क्षेत्रमा काम गर्ने र युवालाई पनि सामाजिक कामका रुपान्तरित गर्न सकीन्छ भन्ने उन्को भावना छ । जापानमा कमर्थलो बनाएकाहरुले जन्मभूमिलाई र यहाँको नेपाली माटोलाई माया गर्नेहरुबीच उन्को सम्बन्ध पनि त्यति नै सुन्दर छ । जुन सुन्दरतालाई नेपाली माटोमा ल्याएर फूलाउन सके साच्चै सपना सपना नभई यर्थाथमा र एकतामा परिणत हुने छ । र अन्त्यमा सबै पत्र पत्रलाई सयपत्री फूलले एउटै थुंगामा उने झै सयपत्रीले पनि सबै पत्र र पात्रलाई एउटै पत्रमा उनेर सयपत्री नामलाई सुवास दिन सक्ने खुवी राख्न सक्ने छिन ।